عاقبت چت کردن

به من می گفت هیجده ساله هستم … تو اسمت را بگو، من هاله هستم

 

بگفتم اسم من هم هست فرهاد … ز دست عاشقی صد داد و بیداد

 

بگفت هاله ز موهای کمندش … کمان ِابرو و قد بلندش

 

بگفت چشمان من خیلی فریباست … ز صورت هم نگو البته زیباست

 

ندیده عاشق زارش شدم من … اسیرش گشته بیمارش شدم من

 

ز بس هرشب به او چت می نمودم … به او من کم کم عادت می نمودم

 

در او دیدم تمام آرزوهام … که باشد همسر و امید فردام

 

برای دیدنش بی تاب بودم … زفکرش بی خور و بی خواب بودم

 

به خود گفتم که وقت آن رسیده … که بینم چهره ی آن نور دیده

 

به او گفتم که قصدم دیدن توست… زمان دیدن و بوییدن توست

 

ز رویارویی ام او طفره می رفت … هراسان بود او از دیدنم سخت

 

خلاصه راضی اش کردم به اجبار… گرفتم روز بعدش وقت دیدار

 

رسید از راه، وقت و روز موعود … زدم از خانه بیرون اندکی زود

 

چو دیدم چهره اش قلبم فرو ریخت … توگویی اژدهایی بر من آویخت

 

به جای هاله ی ناز و فریبا … بدیدم زشت رویی بود آنجا

 

ندیدم من اثر از قد رعنا … کمان ِابرو و چشم فریبا

 

مسن تر بود او از مادر من … بشد صد خاک عالم بر سر من

 

ز ترس و وحشتم از هوش رفتم… از آن ماتم کده مدهوش رفتم

 

به خود چون آمدم، دیدم که او نیست… دگر آن هاله ی بی چشم و رو نیست

 

به خود لعنت فرستادم که دیگر … نیابم با چت از بهر خود همسر

 

بگفتم سرگذشتم را به «امید» … به شعر آورد او هم آنچه بشنید

 

که تا گیرند از آن درس عبرت … سرانجامی ندارد قصّه ی چت